GRIEKENLAND/PELOPONNESOS - 12 DAAGSE WANDELREIS LANGS PENSIONS, EEN MANISCHE VERRASSING.

1e dag, Athene.

We landen om 19.13 uur in Athene, het is 28 C hier. Heerlijk na drie weken regen in Nederland. In Nederland uitgezocht dat we bus 091 moeten hebben, rijdt die niet meer. Tja die Grieken. Dus met bus 095 naar het Paleis, door de avondspits, dus dat duurde een uur. Toen met de metro en tot slot nog een kwartier lopen. Jason Inn is een keurig hotelletje, mooie kamer nr. 210 met airco en tv. Het restaurant zit op het dak, de 4de verdieping. Veerle is niet lekker, maar het uitzicht op het Parthenon en wat tzatziki doen wonderen. We houden het bij een kleine maaltijd en besluiten om 22.30 uur het prachtige uitzicht en het heerlijke weer te verruilen voor ons bed.

2e dag, Athene - Kalamata.

Even na achten op pad. Eerst via knusse straatjes naar de heuvel met de sterrenkijker voor het uitzicht op de Acropolis. Het is erg heiig. Vervolgens naar de Acropolis zelf, even de herinneringen van 1983 opfrissen. Daarna onderlangs naar het Hebaistion en de Plaka. De Grieken zijn druk met de zaak op te knappen voor de Olympische spelen van 2004. Overdag is de grote beige smogwolk goed te zien boven het grauwe Athene. In de Plaka is het echter gezellig en kleurrijk, veel souvenirwinkeltjes en restaurantjes. Na een terrasje en een broodje gyros lopen we terug naar het hotel.

Nog net even tijd voor op te frissen. Om 12.00 uur checken we uit en gaan met de taxi naar het busstation A. De taxi is relatief duur en de chauffeur rekent dik geld voor de tassen, 1000 DRG extra. Dat bevestigt de slechte indruk wel die we van taxichauffeurs in hoofdsteden hadden. Snel twee tickets voor Kalamata (9300) gekocht en in de bus van 12.30 uur gestapt. De plaatsen zijn krap, maar de 'airco' houdt het redelijk koel. Er zijn nog plaatsen vrij, waardoor je breeduit kunt gaan zitten. De stad uit, neemt al veel tijd. De weg is saai en slaapwekkend. De bus rijdt aan een stuk door, stopt alleen bij een halte bij het Kanaal van Korinthië. In een flits zijn we er voorbij. Nu we op de Peloponnesos zijn, is de omgeving direct veel mooier. Veel conifeerachtige bomen en struiken, olijfbomen en dorre stukken land. Zo te zien heeft het allang niet geregend hier. Halverwege stoppen we voor een menselijke servicebeurt (plassen, allerlei eten en drinken). Daarna stopt de bus regelmatig om iedereen er uit te laten die dat wil. Als iedereen uitstapt weten we dat we in Kalamata zijn.

Kalamata is net een groot en uitgestrekt dorp. Na 4.5 uur bussen hebben we er genoeg van. Met de taxi rijden we snel naar het hotel. De taxichauffeur vraagt hier geen extra geld. Het is een mooi hotel aan het strand, met een geweldig zwembad. Een brief van de reisagent Pelops Travel geeft precies de overnachtingen en de taxi's weer. Goed geregeld. Onze kamer 204 kijkt net uit op het zwembad. Snel de badkleding aan voor een frisse duik in het groene water.

Na het douchen de route voor morgen kiezen. Met als achtergrondmuziek een zingende krekel die muzikaal werd begeleid door de ruisende zee, hebben we heerlijk uitgebreid gegeten. Na het diner naar bed om uit te buiken.

3e dag, Kardamilli.

In Sotirianika gaan we van start met wandeling A1 (Sotirianika naar Kardamili). Oergezellige dorpjes met heel veel sfeer. Oude mensjes zitten buiten op hun stoeltje. De jonge mensen zijn waarschijnlijk naar de stad vertrokken om te werken. De natuur is erg mooi. Na 1,5 uur lopen zijn we in Kambos. We nemen een terrasje bij een Griek die ook Duits spreekt. Veerle drinkt daar kruidenthee uit Sparta. In een winkeltje halen we een fles drinken en een ijsje. Op weg naar het volgende dorp lopen we een stukje verkeerd. De weg kent geen schaduw. Het is al 7 graden warmer dan normaal en dus lopen we nu bij dik 35 graden te bakken. De route is erg mooi en heeft mooie panorama's. Zo ook vanaf een ruïne van een kapelletje over Kardamili. Het einde van de tocht is inzicht. Het verlangen naar een douche en wat drinken groeit. Na 18.000 stappen, 14.4 km, staan we om 15.30 op het plein in Kardamili.

Ons hotel lijkt op een woontoren van een fort en heet daarom wellicht Castle. We krijgen kamer 4 op de 1ste verdieping. We blijven hier 3 nachten, het is een appartement met keukenblokje EN een koelkast. We hebben 2 balkons, dat waait lekker door. Heerlijk zo'n douche, helemaal als hij tenslotte warm wordt. Na het opfrissen van de buitenkant, is de binnenkant aan de beurt. Snel wat drinken kopen voor morgen en op een terrasje, dichtbij de zee, zijn de pinten bier koud en lekker. De jus d'orange van Veerle, want ze hebben geen thee, resulteert in een konfijtte sinaasappel en een glas water. Tja, die Grieken.

Kardamili is toeristisch, veel Nederlanders in dit wandeldorp. Even het dorp verkennen. Leuk restaurant gevonden voor vanavond. Even terug naar het pension. Om 19.00 uur schrikken we allebei wakker. Op pad naar het verkende restaurant. Lela's heeft lekker eten, maar is poepie druk, we zijn net op tijd voor een leuke tafel, uitzicht op zee en een zonsondergang. Om 19.30 uur zit alles vol. Vanavond ook de auberginesalade weer gegeten. Ook de moussaka is erg lekker. Veerle zal hier morgen ook wel willen eten. Na het eten na even nagenieten van de koele zeewind en het maanlicht op de golven van de zee.

4e dag, Kardamilli.

Rond de klok van negen dus op pad. Het is even zoeken, maar we vinden het startpunt van wandeling B (Kardamili naar Exohori en terug) snel genoeg. Eerst naar de woontorens van oud Kardamili, om vervolgens de klim te starten naar het Agia Sophia kerkje op ongeveer 170 meter hoogte. Vlak voor het kerkje slaat onze route echter af naar beneden de kloof in. Onderin de kloof stroomt geen water en is door de opgedroogde rivier een pad van te belopen witte keien achtergelaten.

Aan het einde, een stuk 'stroom' opwaarts ligt een kloostertje Moni Sotiras. Daar aangekomen zit de 'pastoor' met in drietal in zwart geklede vrouwen te eten. Voordat we een foto kunnen maken van dit mooie tafereeltje nodigt de 'pastoor' ons uit iets te eten. Iedereen staat op om plaats te maken en we kunnen van alles krijgen. We voelen ons wel opgelaten bij deze gastvrijheid, maar durven ook niet te weigeren. We nemen beleeft een beetje van alles, bedanken iedereen uitvoerig en gaan verder.

Dan begint de klim helemaal naar een klein huisje boven op de berg, 400 meter hoger. Er staat vandaag meer wind, waardoor het in de schaduw 25 C is. Helaas lopen we ook delen in de zon, maar we mogen helemaal niet klagen. Even voor 12 uur zijn we boven en kunnen we in een vlakbij gelegen dorp wat eten en drinken.

De omgeving en dus ook de wandeling zijn weer prachtig. Mooie panorama's die met geen foto zijn vast te leggen. Na wat salade en wat drinken gaan we weer verder. Uiteraard hadden we bij de maaltijd weer gezelschap van een kat, daar stikt het van in Griekenland. Allemaal mee-eten zou Wim Sonneveld zeggen.

Daarna gaat de wandelroute alleen nog maar naar beneden. Mooie uitzichtpunten waar we lekker kunnen uitwaaien. We komen nu weer bij het Agia Sophia kerkje. Vandaar lopen we weer langs de woontorens terug naar ons hotel. We hebben er weer 14620 (11,6 km) opzitten. Lekker douchen en even bijkomen.

Omdat alles siësta houdt, pikken we een terrasje en schrijven ons dagboekje. Ook de kaartjes kunnen we nu schrijven. Morgen het postkantoor maar eens opzoeken. Om te eten gaan we naar het familierestaurant van het hotel. Pedro is de zoon van de eigenaar van het hotel. Het eten is hier ook goed, het uitzicht wat minder. Veerle ontpopt zich als een ware tzatziki-junkie. Het smaakt allemaal erg lekker en we zitten op een mooi beschermd plekje. Voor we weggaan regelt Pedro een taxi voor morgenochtend.

5e dag, Kardamilli.

We krijgen verse vijgen van een mannetje. De eerste smaakt goed, maar dan ontdekken we de witte larven in de vijgen. Hoewel ons maagzuur wel raad weet met deze levende eiwitten, besluiten we toch deze schenking terug te geven aan de natuur. Dan begint de ellende. De scherpe afslag naar rechts is er wel maar de weg een 10-tal meters links niet. Alle denkbare schrijfwijzen proberen we, maar alles loopt werkelijk uit op niets. We komen er niet uit en besluiten na dik een uur de asfaltweg af te lopen tot het volgende dorp. Dan zien we op de kaart dat we helemaal verkeerd zijn gelopen. Het dorp is uitgestorven, dus besluiten we de asfaltweg naar beneden te lopen. Een stuk om via een volgend dorp leidt niet naar de gehoopte landweg die we zagen. We vragen de weg. Drie kwartier asfalt verderop ligt Prosillio dat wij volgens de routeomschrijving moeten hebben. Daar aangekomen blijkt de enige taverne van het dorp dicht te zijn. Tja, die Grieken.

We rusten even goed uit voor de "laatste etappe" van de tocht. Intussen schijnt de zon volop. We gaan eigenwijs in korte broek aan de gevaarlijke en overwoekerde afdaling beginnen. De struiken prikken als een gek. Eindelijk beneden, denken we het oude pad naar Kardamili gevonden te hebben, maar we zitten temidden van een doolhof van olijfbomen, stenen hagen en enorm veel prikstruiken. Beiden zoeken we naar het bewuste pad, stellen vast dat de beschrijving wederom niet klopt en vervloeken SNP voor alles wat slecht en lelijk is. We komen er niet uit en lopen terug naar een nieuw huis in de boomgaard. Niemand thuis. We lopen een betonweg omhoog dat weer helemaal terugleidt naar de asfaltweg waar we 1.5 uur geleden ook waren. We komen bij een splitsing die naar een kerkje leidt. Er gaan wel meerdere wegen naar Rome, maar niet naar deze kerk. Een geitenpad dat naar beneden loopt lijkt onze enige uitweg, helemaal terug lijkt ons geen alternatief. Klimmend en klauterend gaan we naar beneden, terwijl de struiken ons lekprikken. We dalen niet snel genoeg en realiseren ons straks voor een afgrond te staan. We moeten terug en dat is extra zwaar bergop. Het pad terug omhoog kunnen we ook niet vinden. Het lukt ons uiteindelijk terug te komen en nu het hele stuk weer terug naar die vervloekte asfaltweg. Uitgeput komen we daar.

Naar Kardamili over de weg is 6 km, we besluiten terug te gaan naar Prosillio. Liften werkt niet, iedereen rijdt door. Als we bijna bij het dorp zijn, zien we een lijnbus. Waar die heen gaat kunnen we niet lezen, maar hij stopt. Kardamili ? Ja knikken de passagiers. Instappen dus. Vlakbij het hotel stappen we uit. We zijn om 18.00 weer 'thuis' met 23.781 stappen (20 km) in de benen. Lekker douchen om weer mens te worden. We lijken van binnen en buiten wel uitgedroogd. Om de dag in ieder geval goed te besluiten, gaan we naar Lela's om te eten. Het smaakt ons wederom goed, ondanks dat we moe zijn en weinig honger hebben. Straks lekker slapen.

6e dag, Areopolis.

De route loopt verder evenwijdig aan de kust naar het volgende plaatsje. Het alternatief, de kloof, slaan we gezien de ervaring van gisteren maar over. Binnen een kwartier zijn we in Langhada, waar de taxi ons om 16.00 uur moet oppikken. Vandaag was het met 14375 (11,5) een makkie. Martin loopt nog even door het dorp. De woontoren alhier stelt van dichtbij niet veel voor. We wachten bij een taverne op taxi. Deze komt ruim op tijd en brengt ons, met de resterende bagage uit Kardamili, in ras tempo naar Areopolis.

We krijgen een overdreven vriendelijk welkom van een vrouw met een vreselijk kinderlijk stemmetje. Het 'hotel' lijkt wel een poppenhuis. De waardin begeleidt ons naar onze kamer op de 1ste verdieping. Er staan veel knuffeldieren links en rechts. De begeleiding naar boven is geen luxe, want de trap is zo een van stoot je kop, kom klem te zitten met je tas en maak tenslotte een doodval. Meest bijzondere trap, ooit gezien. Het kamertje staat overvol, bedden, tv, grote koelkast en andere prullaria. Onze tassen nemen de helft van de beschikbare loopruimte in. Aan de overkant op het gangetje is een balkonnetje. Er staan 4 stoelen op, er past geen mens meer bij, maar het staat wel leuk. We hebben 1 raam van 50 bij 50 cm. Toch zullen we dat dicht doen vannacht, want net buiten het raam is de kerkklok en morgen is het zondag.

Na een reanimerende douche gaan we het dorp verkennen. Het dorpsplein is nieuw en omsingeld door restaurants. We pikken een terrasje en wachten tot de siësta voorbij is. Restaurant gaan pas echt om 20-21 uur van start. In het dorp ben je snel uitgekeken, dus nog maar een terrasje. Eindelijk is het 20 uur en gaan we eten. Een speciaal gerecht van de grill. Erg lekker. Verder mogen we in de keuken kijken wat we verder willen eten. De keuze is zo een stuk makkelijker. Morgen weer?

7e dag, Areopolis.

Dan begint het zwaarste gedeelte van de tocht. Eerst een stuk asfaltweg in de volle zon en daarna volop de bush (prikstruiken) in, opzoek naar het oude pad. Na wat geploeter komen we in Pirgos Dhirou. Het is even zoeken naar het nieuwe centrum, maar we vinden een restaurant en komen op verhaal. Opnieuw gaan we 260m naar beneden via een asfalt/betonweg, maar ook weer 260m omhoog via een oud geplaveid pad. Terug in Areopolis hebben we 16261 stappen (18 km) gelopen en is het weer een douche waar wij naar verlangen. Na een lekkere douche en het te drogen hangen van de onze kleding is het weer tijd voor een terrasje. Even een tijdschrift lezen, de route voor morgen bestuderen en kijken naar Grieken die flaneren met hun auto's. Opvallend is de tijd die mannen hebben om een hele middag te zitten en rond te kijken.

We besluiten de avond in het restaurantje, waar we gisteren ook zo lekker hebben gegeten. Zondag is duidelijk een rustdag. Er zijn geen nieuwe gerechten, maar restjes van gisteren. En ook hier gaan restjes, ping, in de magnetron. Toch smaakt het wel. Iets minder dan gisteren, maar toch.

8e dag, Jerolimenas.

Terug naar het beginpunt en weer de bush in. Weer een ommuurd pad heuvel opwaarts Als de route omschrijving niet klopt met ons pad, brengt een Griekse jager uitkomst. We komen daardoor in het dorp Gardenitsa uit bij een kerkje. Het kerkje dat wij moeten hebben is gerelateerd aan een speeltuin en er is nog een kerk in het dorp. Die speeltuin kunnen wij na drie kwartier nog niet vinden. Dan blijken we toch bij het juiste kerkje te zijn. Snel dus verder. Bergop naar het volgende kerkje, het volgende landweggetje en het volgende dorpje. Dat allemaal in de volle zon. We wilden zon, we krijgen zon, volop. We drinken en we zweten. Onderweg in een taverne nemen we, zoals inmiddels elke dag, Griekse salade. Daarna weer op pad, want we zijn pas op de helft.

We zijn blij na 15.346 stappen (16 km) de zon te verruilen voor een koele kamer in het hotel van Gerolimenas. Ons hotel aan het haventje heet ons hartelijk welkom met een gratis drankje naar keuze. Nou zo'n pot ijskoud bier verdampt terwijl je er naar kijkt. Snel douchen, de kleren uitspoelen en drogen, want die zijn wit uitgeslagen van het zweet. We hebben een ruim balkon.

Als de zon ondergaat wordt het 's avonds tijd voor een trui, dat zal wat worden straks in Nederland. Even wat drinken gehaald voor morgen onderweg. Gegeten in ons eigen hotel en Rummy gespeeld. De door ons gekochte Brekkies vinden bij de meeste tafelkatten aftrek. Ook honden zijn er niet vies van.

9e dag, Jerolimenas.

Hier op de zuidpunt van de middelvinger van de Peloponnesos staat een lekker windje. Valt die wind weg, in de luwte van een berg, dan is het gelijk een stuk warmer. Zo lopen we eerst een uur over asfalt en gaan over tot de klim bovenlangs. Van 65 naar 210 meter en weer terug tot zeeniveau bij de vuurtoren op het uiterste zuidelijke puntje van deze vinger van het schiereiland. Vanaf de heuvels kunnen we ver weg kijken, de vuurtoren is puur een formaliteit. We nemen de route onderlangs terug, terwijl de zon nu echt warm is gedraaid. Een keienpad, een stuk asfalt, het doorkruizen van een rivierbedding vol prikstruiken, een kuitenbijtend klimmetje van 125 meter hoogte en weer door de bush naar het op zeeniveau gelegen Porto Kaio. Daar is het na 17.695 stappen (18,5 km), tijd voor een fles koud bier en een duik in zee. Lekker afkoelen, want over een dik uur komt de taxi ons halen.

Uiteraard mag ook vandaag een Griekse salade als 'lunch' niet ontbreken. Om 16.00 uur is de taxi er en brengt ons in 20 minuten terug naar het hotel. Weer even snel douchen en kleren uitspoelen om vervolgens bij te komen van de inspanningen. De dagen gaan zo erg snel voorbij, maar tijd hebben ze in Griekenland genoeg.

Deze avond bij een gezellig tentje verderop gegeten. Het lijkt er op of iedereen altijd bij hetzelfde stekkie eet, zo van hier is het gezellig, dus hier moeten we zijn. Alle drie Griekse sausen (knoflook, aubergine en viskuit) en alle vormen van octopus weer gegeten. Dat was lang geleden ! Straks lekker slapen, want we moeten heel vroeg op!

10e dag, Sparta.

Het hotel lijkt dichtbij, maar is inderdaad 15 minuten lopen. Snel de bagage naar de kamer en met de taxi naar Mistras. We laten ons bij de boveningang afzetten, maar naar het fort is nog een aardige klim. Mistras is mooi, helemaal als je van boven naar beneden loopt. Het is echt een openlucht museum. We nemen er de tijd voor om het meeste te bekijken. Tegen drieën zijn we bij de benedeningang. Men belt voor ons een taxi naar het hotel terug.

Snel de badkleding aan voor een plons in het buitenbad en dat in begin oktober. Er is ook een groep van Djoser en van 'Beter Reizen'. Die avond gaan we op zoek naar het centrum en een Grieks restaurantje, maar in Sparta centrum zitten veel cafés en fast food restaurants en geen 'echte' Griek. Het wordt dus Italiaans: pizza en spaghetti.

11e dag, Sparta.

Lekker door een koele kloof naar boven, langs kerkjes naar het klooster. De routes waren goed gemarkeerd, dus geen gezoek of onduidelijkheden. Van het klooster naar Anavriti. Hier wat gedronken en weer een Griekse salade gegeten. In het kader van Dierendag de rest van de Brekkies aan twee jonge katten en een hond gevoerd. Na goed uitgerust te zijn aan de tocht naar beneden begonnen. Weer liepen we aan de schaduwkant van een kloof. Ook nu weer mooie uitzichten. Beneden aangekomen in een dorpje is weer alles dicht, we kunnen dus geen taxi bellen. Na 15.919 stappen (15 km) hebben we geen zin om als bonus naar Sparta te lopen. Hier wachten we dus op de bus, in de hoop direct op het busstation van Sparta te komen.

Om kwart over drie is de bus er. We gaan via een uiterst toeristische route naar Sparta. We kunnen nu de terugreis naar Athene plannen en kopen vast bustickets voor 13.15 uur. Terug in het hotel gaat Veerle nog even zwemmen (zonnen). We pakken alvast wat spullen in de tassen. Na een drankje op een terrasje een Grieks restaurantje gezocht en lekker gegeten.

12e dag, Athene - Amsterdam.

Even voor 12 uur checken we uit in het hotel. We lopen naar het busstation, we hebben immers tijd genoeg. De bus zit in het begin helemaal vol en is erg warm. Ideaal om even de ogen te sluiten voor een dutje. We stoppen ergens voor de meest urgente behoeften. Later blijkt dat bij het Kanaal van Korinthië te zijn. Te laat voor een foto. Iets te laat komen we in Athene aan. Een directe bus naar het vliegveld gaat er niet, dat zou toch te logisch zijn. Eerst een bus, dan twee keer metro en tenslotte nog een bus baart ons zorgen gezien de resterende tijd die we hebben. We nemen de taxi en het risico dat we te weinig geld hebben om te betalen. Vooral in het begin gaat de meter hard en de taxi langzaam. Gaan we wel naar het goede vliegveld ?

Keurig op tijd zijn we op het goede vliegveld en we hebben ruim voldoende geld. Voordat de incheckbalie bekend is op de borden staat er al een lange rij. Hoe komen al die mensen aan die informatie ? We komen niet naast elkaar in het vliegtuig, maar hebben beide een plaats met veel beenruimte. We vertrekken met vertraging, hopelijk halen we de trein. We landen om 22.35 uur. De bagage laat lang op zich wachten, maar we halen de trein. Zelfs de overstap in Amersfoort gaat zonder problemen, dat is wel eens anders ! Treintaxi's staan klaar en brengen ons tot aan de huisdeur. We zijn weer thuis.